Over aannames en teleurstellingen, PlayStation en een kamer minder

Daar staan ze dan, in de Mediamarkt. Een puber, met de schaduw van een snor op zijn bovenlip, maar als een klein kind zo blij. Geflankeerd door zijn vader die van de opwinding niets begrijpt of het in ieder geval niet laat blijken. In de armen van de jongeling een witte doos met daarop PS-5. Ik ben een hippe man van middelbare leeftijd met puntschoenen dus ik begrijp meteen dat de langverwachte PlaySstation is gearriveerd. Een wat jongere collega heeft er ook een, net als een van mijn zoons. Ik weet dus dat er een lange wachttijd aan vooraf is gegaan. Door de grote vraag en leveringsproblemen tijdens en na Covid heeft de fabrikant bij lange na niet de aantallen kunnen leveren die werden gevraagd. Die dingen zijn zo schaars als kippentanden.

Toevallig sta ik achter het tweetal bij de kassa, trots op mezelf dat ik niet gevallen ben voor de vele verleidingen in de winkel. Ik raak aan de praat met de vader die me vertelt dat zijn zoon een jaar heeft gespaard en nu zijn spaarpotje ver genoeg gevuld heeft om eindelijk een nieuwe spelcomputer te kopen. Ik kijk naar zijn zoon, die heeft werkelijk een glazen potje met daarin gevouwen briefgeld en euromunten in zijn hand.

De caissière scant de bon die hij laat zien en hij begint zijn potje leeg te schudden en geeft een handvol briefjes en munten aan de caissière. Deze telt, telt nog een keer en zegt dan dat hij € 50, = tekortkomt.

De jongeman kleurt, lichte paniek maakt zich van hem meester terwijl hij in zijn zakken voelt, ondertussen naar zijn vader kijkend, hopend op verlossing. De vader knippert nog niet eens met zijn ogen als hij zegt dat hij de spelcomputer maar terug moet geven en nog even moet doorsparen.

De teleurstelling is groot en ik heb serieus te doen met de knaap. De vader maakt echter geen aanstalten om iets te doen. Na 3 seconden ijzige stilte zegt de jongeman tegen de caissière dat hij de computer niet mee kan nemen en loopt met afgezakte schouders weg, zijn vader beent er snel achteraan nadat hij het geld van de kassadame terug heeft gekregen. Ik verlies ze uit het oog als ik het nieuwe oplaadkabeltje voor mijn telefoon afreken.

Dit voorval deed me terugdenken aan een adviesgesprek dat ik een aantal maanden geleden had.

Een oud opdrachtgever had een man en een vrouw naar mij doorverwezen omdat ze samen een nieuwbouwhuis wilden kopen. Het ging om een samengesteld gezin, de woning die ze wilden kopen had precies voldoende kamers voor alle kinderen.

De vrouw in kwestie had een eigen huis en had dit net in verkoop gezet. Met de verwachtte overwaarde en wat ze aan hypotheek konden krijgen volgens "het internet" zouden ze een huis kunnen kopen om samen in verder te gaan.

Tijdens mijn inventarisatie kwam naar voren dat de dame in kwestie in 2014 haar woning had gekocht. Mijn adviseurs intuïtie sloeg alarm.

In 2013 is een grote wijziging in de fiscale behandeling van de eigenwoningregelingen doorgevoerd. Sinds dat jaar moet je namelijk je hypotheek in maximaal 30 jaar, minimaal annuïtair, volledig aflossen. In normaal Nederlands, een schuld die je na 2012 bent aangegaan moet je in 30 jaar aflossen, je mag die schuld niet vernieuwen naar een nieuwe periode van 30 jaar bij verhuizing.

Volgens "het internet", dat geen rekening houdt met die fiscale beperking, kon het stel ongeveer € 400.000, = lenen, samen met de overwaarde precies voldoende om hun droomhuis te kopen.

Er was echter nog die lopende hypotheek waar rekening mee gehouden moest worden.

Nadat ik die lopende hypotheek in mijn berekening had verwerkt bleek de maximale hypotheek geen € 400.000, = te zijn maar zo'n € 35.000, = lager uit te vallen.

De blik in de ogen van het stel leek wat op die van de PlaySstation-jongen.

Er waren andere woningen in het project die wel binnen het budget zouden passen, maar dan misten ze een slaapkamer waardoor er twee kinderen op één kamer zouden moeten slapen.

De teleurstelling was, begrijpelijk, heel groot.

We spraken samen over alternatieven waarbij ook een rol van de ouders de revue passeerde. Met een belastingvrije schenking zou het gat opgevuld kunnen worden.

Een week later had ik weer een gesprek met ze, deze keer was de vader van de vrouw er ook bij. Hij gaf aan dat hij haar het bedrag dat ze tekortkwamen wel wilde schenken. Daarmee maakte hij de nieuwe start van zijn dochter en haar partner mogelijk en kwam het toch goed.

Ik ben benieuwd of die vader van de Playstation-jongen onderweg naar de parkeergarage zijn zoon die € 50, = nog heeft toegestopt.